612! Het aantal 20-wekenecho's dat ik heb verricht in 2020. Ben er altijd een beetje stil van als het aantal gecommuniceerd wordt.

612 kindjes mocht ik uitgebreid bekijken. De meeste ouders kon ik daarvan terecht geruststellen omdat hun kind er prachtig uitzag zonder verdenking op bijzonderheden. Een klein deel van de ouders gaf ik een minder goede uitslag of verdrietig nieuws omdat er iets ernstigs afwijkends zichtbaar was of een kleinere afwijking die mogelijk toch kan passen bij een onderliggend probleem. Daarnaast nog een heel klein aantal zwangeren die een placenta op een zeer ongunstige plek hadden liggen.

"Wat heb jij leuk werk!" is een opmerking die vaak wordt gemaakt. Maar de volgende opmerking komt ook best regelmatig voorbij in de echokamer en die licht ik graag toe. 

"Wat lijkt het me vreselijk om ouders slecht nieuws te brengen, hoe wen je daaraan en vindt je dat niet moeilijk?" 

Eerlijk gezegd, dat went dus niet. Je kunt oefenen met gesprekstechnieken, dat is ook zeker belangrijk maar eigenlijk vind ik het slechte nieuws brengen niet het lastigste. Ik doe mijn werk namelijk vanuit het idee dat ik de kansen voor de ongeboren baby kan vergroten doordat de opvang beter geregeld kan worden, de ouders beter voorbereid zijn en dat de juiste zorgverleners betrokken worden. Of vanuit mijn optiek dat wanneer er sprake is van ernstige problematiek en de ouders dat leven niet voor ogen hebben voor hun kind, zij de mogelijkheid hebben om op respectvolle wijze afscheid te nemen van hun kindje.

Nee, het lastigste vind ik dat moment dat je ziet dat er iets mis is. Dat ene moment dat je 'het ziet'. Je hart slaat een paar slagen sneller, je hersenen draaien op volle toeren. Wat zie ik? Herken ik wat ik zie? Is het een op zich staand iets of moet ik verder kijken naar bijpassende problematiek? Ondertussen probeer je door te praten, uitleg te geven over waar je mee bezig bent. En moet je de afweging maken: vertel ik het nu direct of wacht ik nog heel even en kijk ik nog even verder? Je weet dat je zometeen met je woorden een figuurlijke bom gooit in het leven van de aanstaande ouders, zij zullen de echokamer totaal anders verlaten dan zoals ze zijn binnengekomen. Hun wereld is voorgoed veranderd.

Precies dat specifieke moment, dat vind ik het moeilijkste moment. Je kunt je namelijk niet voorbereiden. Het is geen telefoontje wat je pleegt naar aanleiding van een uitslag. Het is hier en nu. Je probeert je aan te passen aan de kennis die de aanstaande ouders hebben. Slecht nieuws is en blijft slecht nieuws, dat moet je niet mooier proberen te maken.

Na het meedelen van deze boodschap is het de truc om met de zwangere en haar partner te bespreken dat je ondanks dit nieuws, toch graag nog verder wil gaan met het onderzoek. Om meer informatie te verzamelen maar ook om mooie foto's te maken om aan de aanstaande ouders mee te geven. Later in de zwangerschap volgen vaak nog veel medische onderzoeken maar juist de herkenbare foto's van het profiel of van een voetje zijn van belang om binding te creëren en vormen een belangrijke herinnering. 

Ik hou van mijn werk, ik kan eigenlijk geen leukere job bedenken. Meestal breng ik een vrolijke fijne boodschap en neem met plezier afscheid. En een enkele keer wens ik de ouders sterkte en steun van familie en vrienden toe 💗